kapitalist sistem ürünü, karaktersiz alarmım ise dört turdur bana açık açık "adam gibi kalkıp işine gideceksen git, yoksa yerine gidecek çok insan var, seninle mi uğraşıcam lan?" diyor. ben de aşağı kalmıyorum tabi, mazeret izinleri elverdiğince "hasiktiriniz oradan, gitmiyorum bi yere, kapa çeneni!" diyerek kafa tutuyorum. bunun dışında bir kez benim ilişkimize ara vermişliğim ve bir kez de "yerime işe gidecek daha iyi biri" bulunduğundan zorunlu bir ayrılık yaşamışlığımız var. o zamanlar kendisini özlemle andığımı hatırlamıyorum.
denizi olmayan, karasal bir şehirde yaşadığım için yazları, renkleri heyecan verici bulmuyorum ve üç-dört günlük "adet yerini bulsun tatili" dışında deniz kenarlarına akın edilen, aşırı eğleniyoruz tatillerine pek uyum sağlayamıyorum. bence tatil, yer değiştirmek dışında işe gidilmeyen ondört iş gününe tekabül ediyor ve bu hesapta cumartesileri çalışmıyorsan, fırsatçı cumalar iki iş günü olarak değer kazanıyor. neyse ki, beynimizin içinden geçenler henüz tespit edilemiyor ve ay sonunda hayattan kaybettiğin zamanın bedeli ödenirken, dile getirmediklerinin hesabı sorulamıyor.
alarmım her sabah muftelif defalarda erteleniyor ve fakat kaç kez ertelediği ile ilgili bir istikrar gösterilemiyor.
iş hayatında, bazı günler telefonlar hiç susmuyor ve erteleme tuşuna basılamıyor, bazı insanlar da hiç susmuyor ve erteleme tuşları bulunmuyor.
çekmecemde böyle günler için küçük prens duruyor.
-senin ordaki insanlar, dedi kucuk prens, bir bahcenin icinde binlerce gul yetistiriyorlar ama yine de aradiklarini bulamiyorlar.
-dogru, bulamiyorlar dedim.
-aslinda aradiklari tek bir gulde, ya da bir damla suda bulunabilir.
-evet, haklisin dedim.
-ama kordur gozler. kalbimizden başka bir şeyle iyi göremeyiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder